Één keer in de vijf jaar reikt Vleeshal de Vleeshal Kunstprijs uit aan een veelbelovend kunstenaar uit Middelburg om diens artistieke ontwikkeling te ondersteunen. Vleeshal nodigt een extern curator uit om de winnaar te selecteren en de toebehorende tentoonstelling samen te stellen. Voor de editie van 2018 werd curator en schrijver Julia Geerlings gevraagd. Zij kende de Vleeshal Kunstprijs dat jaar toe aan Pieter Slagboom. Zijn tentoonstelling uit 2019 is het resultaat van een doorlopende dialoog tussen de kunstenaar en de curator.

Het werk van Pieter Slagboom is een poëtische analyse van de hedendaagse samenleving. Tegelijkertijd verbeelden zijn potloodtekeningen zijn innerlijke wereld. Ze zijn gevuld met persoonlijke symbolen en refereren naar de grote thema's van het leven; geboorte, dood, religie en seksualiteit. In zijn eigenzinnige herkenbare tekenstijl van kronkelende en arcerende potloodlijnen in verschillende heldere kleuren ontvouwen zich confronterende en mysterieuze scènes.

Voor de tentoonstelling As Long As The Potatoes Grow ontwierp Slagboom een nieuwe installatie, die bestaat uit tien monumentale tekeningen op linnen van 300 x 500 cm in een door de kunstenaar ontworpen stalen constructie. Deze installatie vormt een sleutelproject in Slagbooms ontwikkeling en kwam op een moment dat schaal en de openbaring van de tekening als een ruimtelijk proces in zijn werk samen aan het komen waren. Slagbooms potloodtekeningen waren in de jaren voorafgaand aan de prijs steeds groter geworden en de monumentale ruimte van de Vleeshal bood Slagboom de mogelijkheid om zijn tekeningen op een nog groter formaat uit te voeren.

Schaal en formaat zijn in Slagbooms werk niet alleen een formele aangelegenheid, maar ook een inhoudelijke. Via een labyrintische route werd de beschouwer in de Vleeshal langs tien tekeningen geleid, die dynamisch door de ruimte hingen. Op het ene moment stond je dicht op een tekening en op een ander moment was er juist ruimte om een tekening als een panoramisch landschap te aanschouwen. Hoe langer je door de ruimte liep, hoe scherper de vorm en de inhoud werden. Slagboom bouwt zijn beelden op in zachte heldere kleuren, die op de linnen doeken in de Vleeshal een ruimtelijke werking kregen door de golvende of kronkelende potloodlijnen. De zachtheid van het potlood en de helderheid van de kleur staan in schril contrast met de expliciete scènes, die langzaam gestalte krijgen.

Deze trage openbaring creëerde bij de beschouwer de tijd om de gelaagde opbouw van de motieven in het werk tot zich te nemen; een vrouwfiguur die gebogen staat over een manfiguur die in een kist ligt, een clitoris die een penis penetreert, grote voetzolen, urineren op een gezicht, parende ratten, snuffelende honden. Het zijn provocerende beelden, waarbij de beschouwer instinctief wil wegdraaien. Maar wie bleef kijken zag ook een innerlijke wereld van absurde rituelen en persoonlijke symbolen rondom de dood, geweld en seksualiteit die niet direct te duiden zijn.

Zowel in formele als in thematische zin zijn er vele paradoxen in het werk van Slagboom aan te wijzen; de geurwereld van de hond versus de visuele wereld van de mens, beschaving versus instinct, dood versus leven, organisch versus geometrisch, man versus vrouw. Een terugkerend thema is de mens in conflict, die gevangen zit tussen de culturele en sociale normen en zijn biologische gedrag. Met name de dwang die religie en cultuur op het lichaam en intellect drukt. De Franse schrijver en filosoof Georges Bataille deelt Slagbooms fascinatie voor de samenhang tussen erotiek, geweld, dood en geloof. Twee dingen zijn onvermijdelijk,’ schrijft Bataille, ‘Wij kunnen niet vermijden dat we sterven, en wij kunnen evenmin vermijden grenzen te overschrijden. Sterven en grenzen overschrijden is in wezen hetzelfde’.