Twee-dimensionaal werk in de Vleeshal is haast ondenkbaar: de wanden missen elke strakheid en zuiverheid. Nissen, eiken deuren en boogramen bepalen de structuur. Twee-dimensionaal werk dat daar zonder meer tussen geplaatst is, verliest zich in de grilligheid van de gotische ruimte.

Een tentoonstelling in de Vleeshal met schilderijen van Robert Zandvliet lijkt daarom onmogelijk en pijnlijk. Waar zijn delicate en tegelijk monu¬mentale doeken naar rust en helderheid verlangen om hun mogelijkheden te tonen, zou de zwaarte van de Vleeshal ze terneerslaan in volkomen misplaatstheid.
Om aan dit gevaar te ontsnappen heeft Robert Zandvliet in de Vleeshal een eigen ruimte gemaakt. Net als zijn schilderijen is deze ruimte robuust en verfijnd tegelijkertijd en verraadt zij een sterk inzicht in ruimtelijke werkingen en mogelijkheden. Door haar vorm en plaatsing in de hal versterkt deze ruimte de betekenis van de hier getoonde schilde¬rijen.

Deze nieuwe, niet eerder gepresenteerde schilderijen gaan in op de afwezig-heid van het uiteindelijke beeld. De paradox is dat zij in al hun precisie, concreetheid en gedefineerdheid de leegte en afwezigheid van het beslissen-de beeldmoment peilen: zij tonen een leeg scherm, een alerte lens, een rij opgeklapte bioscoopstoeltjes. Het beeld mag beginnen, maar is er nog niet. De kleuren zijn de vibrerende en transparante voorbodes daarvan – of misschien wel de nablijvers.

Het haast hallucinerende licht in de cinema-achtige ruimte maakt die ook tot een tijdmachine die op een vreemde wijze in de gotiek terecht is gekomen; haar blauwe, moderne gloed mengt zich met het donker van de hal alsof zij slechts een projectie is.