On Water, Flow and Warped Time was een groepstentoonstelling met werk van Agnieszka Brzeżańska, Ewa Ciepielewska en HUNITI GOLDOX. De kunstenaars in deze tentoonstelling toonden werk dat, zoals de titel suggereert, een connectie heeft met water en tijd.

In onze westerse samenleving wordt tijd vaak gezien als een lineair proces dat hand in hand gaat met groei en vooruitgang. Meer dan ooit is de mensheid daardoor gericht op productiviteit en tijdmanagement. Maar kunnen we tijd anders ervaren in de huidige maatschappij? Kunnen we ons op een andere manier door de wereld bewegen? In de tentoonstelling On Water, Flow and Warped Time onderzochten de kunstenaars het fenomeen ‘tijd’ vanuit verschillende contexten en perspectieven. Zij richten zich in hun praktijk op water(wegen) als entiteiten waarvan we kunnen leren om collectief samen te leven; een tegengeluid tegen kapitalistische opvattingen, hedendaagse productiviteit en koloniale structuren.

De ingang van On Water, Flow and Warped Time was verplaatst naar de achterkant van het voormalige stadhuis van Middelburg. Hierdoor liep je om de Vleeshal heen en onder een bestaande gevelsteen van een VOC-schip door. De ervaring van tijd werd met deze wandeling versterkt. Buiten, op de binnenplaats van de Vleeshal, zag je een werk van Ciepielewska: een replica van de boot die zij samen met Agnieszka Brzeżańska gebruikt voor hun artist-in-residence FLOW / PRZEPŁYW.

Kunstenaarsduo HUNITI GOLDOX (Areej Huniti en Eliza Goldox) presenteerde de installatie Measuring Time Through the Fall of Water. Het geluid dat resoneerde door de tentoonstelling is dat van een waterklok. Een waterklok is een eeuwenoud systeem waarbij de tijd wordt gemeten aan de hand van het druppelen van water. Het kunstenaarsduo wil hiermee een kritische reflectie geven op hoe de mens territoriale afbakeningen, zoals tijdzones, dammen en grenzen, in stand houdt.

HUNITI GOLDOX zoekt in hun gezamenlijke praktijk naar speculatieve en inheemse vormen van kennisproductie, waarnaar ze ook verwijzen met de aluminium reliëfs. Die tonen fossiele afdrukken van de bodems van verschillende rivieren. Ze laten de littekens van de aarde zien, om uiteindelijk in de toekomst als getuigen van interventies door de mens te dienen.

Het werk van Ewa Ciepielewska in deze tentoonstelling bestond uit verhalen die zij schreef tijdens haar reizen op het water en geluiden die zij opnam langs rivierbeddingen. In de ‘zweethut’, gemaakt van Zeeuwse wilgen, kon je naar deze meditatieve geluiden luisteren. In het vissersnet dat als een grote hangmat in de Vleeshal was opgehangen kon je een logboek lezen met tekst en tekeningen van een bootreis van Krakau in Polen naar Orléans in Frankrijk. Deze werken vragen je om te vertragen en ruimte te maken voor introspectie in een steeds sneller wordende maatschappij.

De keramieken van Agnieszka Brzeżańska doen denken aan mystieke, goddelijke wezens die eeuwenoude kennis met zich mee lijken te dragen. Ze kunnen, aldus de kunstenaar, de vraag oproepen wat cultuur is en wat natuur. Waar houdt het ene op en waar begint het andere?

We nodigdem bezoekers uit om door de ruimte te dwalen, zich af te zonderen of juist anderen te ontmoeten, naar verhalen te luisteren of zich te verliezen in de langzame, meditatieve bewegingen van de waterklok.