Paranoid House
Anders Dickson, Henna Hyvärinen, Philipp Gufler, Becket Mingwen, Sophie Serber
Groepstentoonstelling
1 juli – 30 september 2018
Vleeshal (Kaart)
Curator: Roos Gortzak
Hi! How’s your love life?
Very fulfilling. How’s your career?
Steady like magnetic North.
Has it affected your libido?
Still no change.
You don’t really see other people, just a little shadow where an individual should be.
Bodies always seems so obscenely factual. Like a chair, a table.
Don’t you have any fantasies?
My perspective is so completely secular, so disillusioned that this human lump could just as well be anybody.
In what way is a bit of skin or a particular joint erotic, any more than the tube of a vacuum cleaner?
The next logical conclusion. Failure of imagination becomes paranoia.
In de Vleeshal waren er ter gelegenheid van Paranoid House twee ramen wijd geopend, die als de ogen van het gebouw gezien konden worden. Iemand die paranoïde is, zit vooral opgesloten in zijn eigen 'huis' (gedachten) en heeft alsmaar het gevoel in de gaten gehouden, achtervolgd of bedreigd te worden, zonder dat zoiets daadwerkelijk het geval is. Er komt veel projectie bij kijken. Curator Roos Gortzak bracht voor deze groepstentoonstelling vijf kunstenaars samen die zich in hun werk allemaal op een vrije, associatieve manier bezighouden met paranoia.
In het 'huis' van Philipp Gufler waren teksten te lezen over de politieke paranoia in het München van de jaren tachtig voor mensen met aids; ongegronde angst voor contact, alsof men het virus al konden overdragen door slechts te ademen. De kunstenaar figureert in zijn verhaal onder een pseudoniem. Welke vrijheid brengt een pseudoniem met zich mee? Kunnen angsten die opduiken bij seksuele relaties nu makkelijker beschreven worden? En hoeveel is autobiografisch, hoeveel fictie?
De serie tapijten van Sophie Serber toonde gezichtloze karakters, waarop flink losgeprojecteerd kan worden. Gelicht uit hun originele context van kleurplaten voor kinderen, stimuleren deze tapijten je na te denken over de relatie tussen beroep en identiteit. Maakt je beroep wie je bent? Waarderen mensen je nog wel als ze je beroep niet waarderen?
De twee sculpturale werken die Anders Dickson toonde lezen als een verhaal, met een eerste en een tweede deel. In de tekst lees je over zijn obsessie met een grafsteen voor een hond in het Oosterpark en over zijn achterdocht door de politie opgepakt te worden, terwijl hij een afdruk van de steen maakt. De bewegingen van zijn hand tijdens het tekenen kunnen gezien worden als masturberen. De koplampen van de politieauto duiken op in het tweede deel. Het licht is nog aan, maar wat als het uitvalt? In eerdere werken onderzocht Anders Dickson de relatie tussen gevangenis en kunstacademie. Om geld te sparen woonde hij een tijdje in het geheim in zijn studio, met het gevolg dat hij zich continue ongemakkelijk voelde – bang dat de anderen erachter kwamen dat hij iets deed wat hij niet mocht doen.
In de performance en video van Henna Hyvärinen dook de kunstenaar zelf op, verstopt achter een angstwekkend masker. Terwijl de saxofoonmuziek en een surfer een zorgeloze zondagmiddag op het strand impliceren, brengt haar tekst een donkere ondertoon. Surfend over de golven van het leven, word je ook wel eens opgeslokt en kom je maar weer moeilijk overeind.
Achter de schermen
Video: Bram van der Giessen
Speciaal ontwikkeld voor deze tentoonstelling
Editie
Dit project is mede mogelijk gemaakt door de financiële steun van het Mondriaan Fonds en gemeente Middelburg.
