Één van de moeilijkste fasen in de ontwikkeling van Gerard Lannoye was het uitschakelen van de uiterlijke verleidingskracht van de vorm.

Nochtans is en blijft de natuur een centraal gegeven daar ze door Lannoye als een samenspel van elementen, als een bundeling van krachten begrepen wordt die konstituerend doorwerkt (zelfs in de meest onherkenbare, abstrakte komposities) in het beelden denken. Het vlak van schilderij of tekening is bij Lannoye dan ook een metafoor voor de natuurlijke ruimte.