Strata of the Slow, Buried Trench
Marina Pinsky
Solotentoonstelling
15 oktober – 17 december 2017
Vleeshal (Kaart)
Curator: Roos Gortzak
In haar werk laat Marina Pinsky zich inspireren door de plekken waar ze komt, de dingen die ze er ontdekt, en de geschiedenis daarvan. Voor haar solotentoonstelling in Vleeshal Markt richtte Pinsky, die voorheen fotografie in Boston en Los Angeles studeerde, haar lens op de voormalige vleeshal in Middelburg. Pinsky gaat zorgvuldig met haar materiaal om, vergelijkbaar met de manier waarop een archeoloog een opgraving doet, een detective de plaats van een misdrijf onderzoekt, of een beeldhouwer bezielde vorm geeft aan zielloos materiaal. Met een traagheid die je niet snel met fotografie associeert – alhoewel Pinsky’s foto’s erin slagen de blik van de kijker te vertragen door hun gelaagdheid.
Het werk van Marina Pinsky beweegt zich tussen fotografie en beeldhouwkunst. Vaak bouwt ze voor haar foto’s eerst sets op die ze vervolgens fotografeert; haar beeldhouwwerk neemt soms fotorealistische trekken aan. Kunsttheoreticus Rosalind Krauss stelt in haar essay The Originality of the Avant-Garde (1981) dat sommige kunstvormen, zoals fotografie en beeldhouwkunst, zich niet bezighouden met de notie van authenticiteit. Het originele werk (het negatief of de mal) is niet het eindproduct en was ook nooit zo bedoeld. Op de kunstmarkt wordt meer waarde gehecht aan reproducties die dichterbij het originele negatief of de originele mal liggen, en die door de kunstenaar eigenhandig zijn gemaakt. Krauss vraagt zich af of dit er eigenlijk wel toedoet.
In Pinsky’s eerdere werken verschijnen telkens reproducties van handen, die verschillende systematische handelingen herhalen. In Instruction Manual, 2013, een serie zwart-witte foto’s, is een paar handen afgebeeld dat probeert een slot te kraken. In een andere fotoserie, Woman and Child uit 2016, dirigeert een paar handen in blauwe handschoenen de beweging van een andere hand; het blijkt een demonstratie van de Brusselse politie voor kinderen te zijn hoe je een vingerafdruk maakt. In een digitale film van 13 minuten zien we verschillende handen een schaalmodel van de stad Basel aanraken. Langzaam ontcijferen ze zowel de miniaturen van de gebouwen in de stad als ook de begeleidende Braille beschrijvingen. Deze werken kunnen gelezen worden als metafoor voor Pinsky’s eigen werkmethode, en als instructies voor de manier waarop we naar de wereld kunnen kijken; met een traagheid en diepte die tegenwicht bieden aan de versnelling van onze hedendaagse blik.
In Vleeshal Markt toonde Pinsky nieuwe werken – installaties met beelden, foto’s en een film – die zij in het jaar voorafgaand aan haar tentoonstelling specifiek ontwikkelde voor de vleeshal in het voormalige stadhuis. Toen het laat-Gotische gebouw van 1452 tot 1520 verrees, ervoer de stad een economische bloeiperiode, mede dankzij de directe zeeverbinding die intensieve en internationale handel mogelijk maakte. De zeearm heette het Sloe, en is in sommige oude Engelstalige boeken en kaarten van het gebied terug te vinden als The Slow. Voor het passeren van de sluizen en de bruggen van het Sloe moesten de schepen met eigen soort munteenheid betalen, de zogeheten 'bakenloodjes'. Dit alternatieve economische systeem verdween uit Middelburg nadat de zeearm was drooggelegd. Een ander symbool van de opdrogende economische macht van de stad was het aantal adelaars dat werd gehouden in de kooi aan de voorzijde van het stadhuis. In 1700 was er nog maar één adelaar over, terwijl er in eerdere, voorspoediger tijden soms wel vijf adelaars werden gehouden. Het verhaal gaat dat de adelaars werden gebruikt om de kwaliteit van het vlees te testen, dat in de hal werd aangeboden, en werden gevoed met de resten.
Voor haar tentoonstelling groef Pinsky als het ware de rivier op, die nu begraven ligt onder het land, en brengt haar versie van marktkramen, worsten en messen naar de Vleeshal. De graven en gravinnen die over Zeeland regeerden tussen de 11e en 16e eeuw, en nog steeds te zien zijn als gevelbeelden aan de voorzijde van het stadhuis, betraden het podium eveneens. Pinsky fotografeerde deze beelden aan de voorgevel buiten en presenteert ze nu naast de vier beelden van enkele graven en gravinnen binnen in de Vleeshal. Een vergelijkend onderzoek werd mogelijk, waarbij je de overeenkomsten en verschillen kunt zoeken tussen de foto’s van de beelden buiten en de beelden binnen. Als bezoeker kon je je, net als Pinsky, tussen fotografie en beeldhouwkunst bewegen, met een precisie en daarbij behorende traagheid die zo kenmerkend is voor haar manier van werken. Om vervolgens denkbeeldig in gesprek te gaan met de Zeeuwse graven en gravinnen over vroegere, hedendaagse en toekomstige manieren van kijken.
Speciaal ontwikkeld voor deze tentoonstelling
Personen
Serie
Vleeshal is een internationaal georiënteerd centrum voor hedendaagse kunst, geworteld in Zeeland. In de serie Zeeland Focus vieren we met verschillende projecten en evenementen de lokale hedendaagse kunst en cultuur van Zeeland.
Dit project is mede mogelijk gemaakt door de financiële steun van het Mondriaan Fonds, gemeente Middelburg en Vlaanderen/Verbeelding werkt.
